AYNAYA BAKMAYA CESARETİNİZ VAR MI?

Sokaklarında çaresizliğin kol gezdiği, kurumuş toprakları ve yıkılan yuvalarıyla can çekişen bir şehirden bildiriyorum: Karaman! 

Artık mızrak çuvala sığmıyor. Sorunlar kapıyı çalmıyor, kapıyı kırıp içeri daldı. Susuzluk gırtlağımıza dayanmış, boşanmalar bir salgın gibi aileleri yok ediyor, gençlerimiz zehir tacirlerinin kucağında can veriyor. Sanayinin çarkı dönmez olmuş, tarlanın bereketi kaçmış. Bu şehir, kendi elleriyle yarattığı bir cehennemin en buhranlı günlerini yaşıyor.

Her felakette olduğu gibi, şimdi de birileri korkakça bir “sorumlu” arıyor. Suçu atacak bir günah keçisi, lanetleyecek bir siyasetçi, şikâyet edecek bir kurum… Boşuna uğraşmayın! O suçluyu görmek istiyorsanız, en yakın aynaya gidin. O sorumlu, her sabah gördüğünüz o yansımada gizli.

Evet, sensin!

Halk ne masum ne de kandırılmış; aksine çıkarına göre yaşayan, yozlaşmış düzeni ayakta tutan insanlar. 

Gerçekleri biliyorlar ama görmezden geliyorlar.

Bu yüzden oy veriyor, bu yüzden susuyor, bu yüzden kötülüğe ortak oluyorlar.

Bugün yaşadığımız kriz ideolojilerin savaşı değil; sadece iyi ve kötü arasında süren bir hesaplaşma.

Kaybettiğimiz o cafcaflı kavramı hatırlıyor musunuz: ADALET!

Artık kimse adalet istemiyor. Herkes, adaletsizlikten kendine düşen payı istiyor! Mağdur olduğunda “adalet” diye yeri göğü inletenler, o adaletsizlik kendi lehlerine işlediğinde seslerini kesmekle kalmıyor, bundan zevk alıyor. Kayırmacılıkla bir işe yerleşen, rüşvetle işini yürüten, torpille hakkı olmayanı alan herkes, adaletin celladıdır. Bu toplumsal bir kangrendir ve bu kangreni besleyen, siyasetçiler kadar o adaletsizlikten nemalanan her bir vatandaştır.

Kendi partisinden, kendi hemşerisinden, kendi cemaatinden olanın yaptığı ihaneti “vardır bir bildiği” diye görmezden gelen; ama karşı mahalleden biri aynı suçu işlediğinde aslan kesilen bu ikiyüzlü ahlak, işte bugünkü çöküşün mimarıdır.

SON SÖZ 

Karaman, kendi  tercihlerin kurbanı oldu. Günü kurtarmak için sattığımız yarınların enkazı altında eziliyoruz. Şikâyet etmekten vazgeçin! Başkasını suçlamayı bırakın. Bu enkaz, hepimizin eseri. Aynaya bakın ve o enkazdaki kendi payınızı görün. O korkak, o çıkarcı yüzle hesaplaşacak cesaretiniz varsa, belki o zaman bu şehir için bir umut ışığı belirir. Yoksa bu gidişle, kendi ellerimizle boğduğumuz şehrimizin cenaze namazını kılacağız.